Men kan met enige recht-en-reden stellen dat de enige echte, consistente en kwaliteitsvolle vernieuwing in het internationaal koorrepertoire van de laatste dertig jaar ons uit het Noorden is komen verblijden. De in de Baltische staten (Letland, Estland en Litouwen) vanouds heersende rijke en bijzonder actieve koorcultuur leverde daar een rijke voedingsbodem voor. Maar tegelijkertijd was de toch wel uiterst noordelijke ligging van die landen ook een hinderpaal voor de verspreiding daarvan. Langzamerhand sijpelde dan toch een en ander door naar “beneden”. Historisch – en romantisch voorafgegaan door echo’s uit Scandinavië (Sibelius of Grieg bv.) – was vermoedelijk de eerste grote nieuwe naam die van de Fin Einojuhani Rautavaara. Die bakende de weg voor meer van dat moois. En die nieuwe generatie bleek al snel voortreffelijk én verrassend. (De Camerata pikte bv. al vlug ook de Fin Jaakko Mäntyjärvi op.) Dat die componisten allemaal ook nog een eigen stem bleken te hebben, tegelijk vernieuwend én toegankelijk voor zowel zangers als toehoorders, was verrijkend en blijvend.
Uit dat repertoire put het koor vanavond een reeksje parels. De Litouwer Miškinis en de Let Vasks (wiens indrukwekkende Plainscapes bij ons te horen vallen) zijn ondertussen – en terecht – haast mainstream namen in de concertprogramma’s van zowel orkesten als koren geworden. Ook bij ons dus, maar er vallen nog wel meer boeiende ontdekkingen in ons kleurrijk programma te doen, en daar nodigen we jullie met plezier én overtuiging voor uit.